Με ψάθινες καρέκλες, μια φουφού με κάρβουνα, τον Γιώργο απ' του Κρικέλλα και την Κ. (ασκούμενη -τότε- δικηγόρο) στο σερβίρισμα, πατάτα ψητή και σαρδέλλα στα κάρβουνα... Ούτε ΔΝΤ, ούτε ΑΕΠΙ, μια παρέα όλο το μαγαζί και οι πελάτες -χωρίς τα κινητά πάνω στα στρογκυλά σιδερένια τραπέζια- με χαμόγελο, αισιοδοξία, κέφι...
Είκοσι τόσα χρόνια μετά (μια ζωή δηλαδή), οι αλλαγές πολλές.
Το διαδίκτυο πλέον σαν το τηλέφωνο κάποτε...
Στήνω αυτό το μπλόγκ με αφορμή και αφιερωμένο εξαιρετικά στο Ουζερί Αριστοτέλους. Όσοι πιστοί προσέλθετε...
Κ.Α.